En toen stapte ik in de bus. En toen ging ik zitten. En toen reed de bus weg. En toen kwam ik aan bij de halte. En toen stapte ik uit.
Je hebt ze vast wel eens gelezen. Van die gaapverwekkende verhalen waarin tot in ieder detail wordt beschreven. Leuk voor degene die het heeft meegemaakt maar dodelijk saai voor de lezer!
Een knipperende cursor heeft iets fascinerends. Vooral als hij op een wit scherm genadeloos op en neer gaat. Het is alsof hij je uitdaagt: “Kom op. Jij wilde toch schrijven? Schrijf dan!” Maar soms is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat doe je als je als je schrijfmotor hapert?
Eén ding is duidelijk. Hoe harder je je best doet om iets zinnigs te schrijven, hoe minder goed dat vaak lukt. Maar wat werkt dan wel?
“Er is al zoveel over geschreven,” verzuchtte ze. “Dat klopt,” antwoordde ik haar. “Alleen nog nooit op jouw manier.” Eerlijk is eerlijk: dit antwoord heb ik niet zelf verzonnen. Ik heb het ergens gelezen, al weet ik niet precies meer waar. De reden dat ik het heb onthouden is omdat het voor mij exact weergeeft waar het bij levensverhalen in essentie om draait.
Je kent de term vast wel. De elevator-pitch. In de tijd dat je met de lift van beneden naar de bovenverdieping gaat, overtuig je de ander van de toegevoegde waarde van je product of dienst. Dat duurt zo’n 60 seconden. Wist je dat de aankoopbeslissing voor je businessboek ongeveer net zo lang duurt? Dat betekent dat een potentiële lezer snel moet kunnen zien welke waarde jouw businessboek voor hem of haar heeft. Een goede inhoudsopgave is daarbij essentieel.
De meeste informatieve boeken beginnen met een voorwoord en/of een inleiding. Maar wat is nou het verschil tussen die twee? Voor veel mensen is dat niet helemaal duidelijk.
Dat is ook niet zo gek. Want zowel in het voorwoord als in de inleiding schrijf je iets over het belang van het boek, het onderwerp dat het behandelt en de manier waarop het is opgezet. Het verschil zit hem in de manier waarop beiden worden gelezen.
Toen Hendrik VIII ziek werd, zei één lakei: 'de koning is ziek', waarop de ander zei: 'als we willen dat hij beter wordt, moeten we er een arts bij halen, als we willen dat hij doodgaat, moeten we er vijf bijhalen!'
Zoveel mensen, zoveel meningen. Dat geldt ook voor jouw boek. Maar wat gebeurt er als je tijdens het schrijfproces mensen laat meelezen? Is het wel verstandig om dat te doen?
De opa van je opa. Een buitenechtelijke neef. De tante die naar Australië verdween. Niemand in jouw omgeving heeft ze echt gekend. Toch spelen deze personen een belangrijke rol in jouw familiebiografie. Hoe breng je hen tot leven? In dit blog geef ik je een aantal tips.
Wat als het leven van je (voor)ouders anders zou zijn verlopen? Hoe zou jouw leven er nu dan uitzien? Zelf vind ik het altijd fascinerend om daarover door te mijmeren. Hoe zou het bijvoorbeeld zijn geweest als mijn ouders in de jaren ’50 naar Australië waren geëmigreerd? Dan had mijn leven er vast heel anders uitgezien. Een kleine schets van je familiegeschiedenis voegt een extra dimensie toe aan je autobiografie. In dit blog leg ik uit waarom dat zo is.
Het leven is geen roman, verzuchtte mijn oma altijd. En ze had natuurlijk gelijk. Als we alles wat er in ons leven gebeurd is precies zo in een boek zouden opschrijven wordt het al snel een onsamenhangend geheel. Wanneer je je levensverhaal leesbaar wil maken, moet je de waarheid soms een beetje ‘kneden’. Maar mag dat wel? In dit blog geef ik je zes goede redenen om fictie te gebruiken in je autobiografie.
Laatst vond ik onderin een la nog een oude CD terug. Bekende zangers en zangeressen spelen daarop een nummer van een andere muzikant die hen geïnspireerd heeft. Wat ik daar zo bijzonder aan vind is dat wereldberoemde songs daardoor een hele andere toon en dynamiek krijgen. De persoonlijkheid van de uitvoerende artiest schemert altijd in de muziek door. Dat is toch bijzonder. Het gaat dus niet alleen om wat je zingt, maar ook om hoe je het zingt. Bij het schrijven is dat niet heel veel anders.
Waar gaat jouw autobiografie over? Over jou natuurlijk! Maar dat is niet het enige. Het gaat ook over anderen. Over je gezin, bijvoorbeeld. Je vroegere jeugdliefde. Cliënten die je tijdens je werkzame leven bent tegengekomen. Leraren die je als scholier het leven zuur maakten. De mensen die je op je wereldreis hebt ontmoet. Het zijn deze mensen die jouw leven en jouw levensverhaal kleur geven. Maar hoe zet je die personen nou zo goed mogelijk neer?
Kijk jij ook zo graag naar kookprogramma’s? Heel Holland Bakt, Masterchef, The Great British Bake Off. Mijn favoriete onderdeel is die waarbij de deelnemers aan de hand van een recept een zeer ingewikkeld gerecht in elkaar moeten draaien. En dat allemaal binnen een tijdslimiet.
Zo’n ingewikkeld gerecht moet je natuurlijk vóórbereiden.
Wanneer je je autobiografie schrijft, hoef je niets te verzinnen. Want alle gebeurtenissen, alle ontwikkelingen en alle personen zitten in je hoofd. En dat is wel gemakkelijk, toch? Niet altijd. Want dat wat je hebt meegemaakt mag dan wel in je geheugen zitten, maar het is niet altijd eenvoudig om dat daar ook weer uit te halen. Daarom geef ik je in dit blog een aantal tips om je geheugen te stimuleren.
Herken jij deze uitspraak: ‘Ooit wil ik mijn autobiografie schrijven!’ Dan ben je niet de enige. Ontzettend vaak krijg ik van mensen te horen dat ze ooit nog een boek willen gaan schrijven.
Welke van de twee outfits op deze foto zou jij aantrekken: de linker of de rechter?
Wanneer speelt jouw levensverhaal zich af? In de jaren ’50? De jaren ’70? De jaren ’90? Ieder decennium heeft zijn eigen tijdsgeest die de gebeurtenissen in jouw leven kleuren. Voor de lezer is het belangrijk om iets van die tijdsgeest te begrijpen, want alleen zo kan hij de gebeurtenissen duiden. Maar hoe schets je nou zo’n tijdsbeeld?
Wanneer je je autobiografie schrijft en publiceert, wil je ook dat het gelezen wordt. Het liefst van kaft tot kaft. Maar hoe hou je de aandacht van de lezer van begin tot eind vast? Spanning is daarbij essentieel.
Herken je dit? Je ziet een boek voorbij komen met een interessante titel, een omslag en een prikkelende achterflaptekst. Je schaft hem aan met de intentie om hem ooit een keer te gaan lezen, leest de eerste pagina en dan merk je dat de tekst je toch niet zo trekt. Het boek verdwijnt op de stapel ‘nog te lezen’ waar hij vervolgens weken, maanden, jaren of voor altijd blijft liggen. Eeuwig zonde. Vooral als jij de auteur van het boek bent.
Als professional wil je jouw visie op je vakgebied uitdragen. Het liefst voor zo’n groot mogelijk publiek. Daarom laat je op de sociale media je stem horen. Je schrijft en publiceert blogs en artikelen, reageert op andere berichten, laat jouw mening over jouw vakgebied horen. Waarom zou je daarover dan nog een boek schrijven?
Even een kritische vraag aan jou. Hoe serieus neem jij jezelf als schrijver? Durf jij je ambitie als auteur prioriteit te geven? Tijd te blokkeren in je agenda? Je schrijfactiviteiten vóór je baan, het huishouden, vrienden en familie te laten gaan?
Jouw boek in de boekhandel. Net als iedere auteur droom je ervan. Maar de praktijk leert dat niet ieder boek zijn weg naar de boekhandel vindt. En dat is vooral lastig als je je boek in eigen beheer hebt uitgegeven. Aan de hand van de 8 meest gestelde vragen leg ik uit wat je over de boekhandel moet weten.
Stel je hebt een boek geschreven en gepubliceerd. Hoe zorg je er dan voor dat mensen nou juist jouw boek lezen en kopen?
Om een antwoord op die vraag te krijgen ben ik naar mijn eigen boekhandel gegaan. En daar ontdekte ik wat maakt dat jouw boek tussen al die andere boeken er tussen uit springt.
Niet iedere schrijver schuift aan bij De Wereld Draait Door. En niet iedere schrijver kan teren op eerder geschreven bestsellers. Maar hoe promoot je dan succesvol je nieuwste boek aan het grote publiek?
Kan ik van mijn blogs geen boek maken?
Het is een vraag die ik regelmatig krijg. Natuurlijk kan je je blogs gebruiken als inspiratiebron en basis voor een boek. Maar pas op.
‘Schrijven maakt eenzaam’ aldus Thomas Ross. En daarmee bevestigt hij het beeld dat veel mensen hebben van het schrijverschap. Een échte auteur zit in zijn eentje op zijn zolderkamer te schrijven, zo denken velen. Want alleen op die manier komt hij in een creatieve flow.
Maar is dat wel zo?
Iedereen die schrijft heeft er weleens last van, een schrijversblokkade. De ochtend is al om en nog staat er niks op papier. Best vreemd. Je weet ongeveer wat je wilt schrijven en toch lukt het niet.
Maanden ben je ermee bezig geweest. Het boek dat je al zolang wilde schrijven. En nu is het eindelijk af. Vrienden en bekenden zijn er enthousiast over en dringen er op aan dat je het publiceert. Maar hoe pak je zoiets aan?
Proeflezers inschakelen, moet dat nou?
Je hebt een idee voor een boek. Je bent al druk aan het schrijven. Of misschien heb je je boek zelfs al bijna af. Maar dan klinkt er een stemmetje in je hoofd. Wat is mijn werk waard? Is het interessant genoeg om te lezen? Is het eigenlijk wel publicabel?
Welke waarde heeft mijn boek?
Vraag jij je dat ook wel eens af? Ik krijg die vraag heel vaak. En of je nou een zelfhulpboek schrijft, of een autobiografie, eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde.
Hoe hou je de aandacht van de lezer vast als je een boek schrijft? Het is een vraag die ik als schrijfcoach regelmatig krijg.
Er is geen eenduidig antwoord op deze vraag te geven. Vergelijk het maar met een schilderij. Wat maakt dat een schilderij je boeit?
Wat doe je als je een zichtbaar of onzichtbaar litteken hebt? Doe je er alles aan om het te verbergen? Of ga je hem verfraaien?
Een vraag die relevant wordt als je je autobiografie wilt schrijven. Want hoe ga je om met de schaduwkanten? Gebeurtenissen of situaties waar je eigenlijk niet graag mee naar buiten wil komen? De verkeerde beslissingen die je hebt genomen? De karaktertrekken waar je je eigenlijk voor schaamt?
Waarom het spannend is om je autobiografie te schrijven. En waarom het goed is om het tóch te doen.
Alles lijkt redelijk normaal. Je staat op, maakt het ontbijt klaar, rijdt naar je werk. Maar dan gebeurt het. Je doet de deur van je kantoor open, loopt naar binnen en ineens realiseer je je dat je geen kleding aan hebt.
Je autobiografie schrijven en publiceren: waarom zou je dat eigenlijk doen?
Je kent ze vast wel. Van die uitvindingen waar niemand op zit te wachten. Een ijscohouder die vanzelf draait. Een bluetoothspeaker voor je iPhone. Dieet water zonder vet! En misschien denk je wel hetzelfde over jouw autobiografie. Die gaat toch niemand lezen? Of wel soms? Dat ligt er maar net aan.
Een boek schrijven. Waarom de eerste stap het moeilijkst is. Of juist niet?
‘Een reis van 1000 mijl begint met een eerste stap’. Wie kent deze uitspraak van Lao Tse niet? Het is een citaat die eindeloos wordt aangehaald, vooral als we aan iets willen beginnen dat we nooit eerder hebben gedaan. Het kopen van een huis. Het koken van een zes-gangendiner. Het vinden van een baan. Het schrijven van een boek.
Heb jij dat gevoel ook weleens? Dat je toe bent aan een nieuwe impuls? Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je bedrijf?
Schrijf een boek !!
Heb je een bijzonder leven geleid of wil jij jouw persoonlijke verhaal vertellen? Dan kan het schrijven en publiceren van je autobiografie erg waardevol zijn. Voor jezelf, maar ook voor je familie, (klein)kinderen en zelfs voor een groter publiek. Maar hoe pak je dat aan?
Zo vind je tijd om te schrijven.
‘Tijd maken’ is niet altijd eenvoudig. Daarom raad ik auteurs altijd aan om de zeven-minuten-methode te gebruiken.
Je hebt een mooi idee. Een goed, gedegen plan voor een informatief boek. Misschien bent je zelfs aan het schrijven. Maar welke waarde heeft je werk en is het publicabel?
In de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw schreef de Vlaamse romanschrijver en dichter Willem Elsschot zijn bekendste werken: Lijmen/Het been en Kaas. Hij staat bekend om zijn simpele en compacte schrijfstijl. Hij gebruikte geen woord teveel. Kunnen wij nu nog wat van Elsschot leren?
Het schrijven van een informatief boek lijkt heel gemakkelijk. Je hebt een idee en gaat aan de slag. Toch zijn er veel auteurs die halverwege het traject struikelen. Een goede voorbereiding is het halve werk. Vijf tips voor het schrijven van een informatief boek.
Blog jij regelmatig over je vakgebied? En vraag jij je wel eens af of je daar niet méér mee zou kunnen doen? Een boek schrijven en publiceren bijvoorbeeld?
Let op: een boek is iets anders dan een verzameling blogs. Maar je kunt je blogs wel gebruiken om te kijken of er misschien een boek in schuilt.
Er zijn geen activiteiten gepland.
Reactie
Arina de Groot – Lakerveld